Co to jest i na czym tak naprawdę polega wirtualizacja? Dla kogo ona jest przeznaczona: dla administratorów i zaawansowanych użytkowników czy może dla każdego? Czy to wszystko jest w ogóle takie straszne?
Przed dalszą lekturą tego poradnika, zastanów się, czy masz chwilkę czasu i trochę cierpliwości. ;) Jeśli tak, to zadaj sobie teraz elementarne pytanie: czy chcesz uruchamiać jakieś programy, które teraz nie działają Ci na komputerze, bo są, np. za stare? Lub może chcesz korzystać z jakiego innego systemu tak "od święta"? Albo boisz się bądź po prostu nie chcesz instalować drugiego systemu w komputerze? Jeśli tak, to ten poradnik jest dla Ciebie. A jeśli nie, to zawsze warto dowiedzieć się więcej. ;)
Na czym polega wirtualizacja?
Wirtualizacja to mówiąc w wielkim skrócie: system w systemie. Po prostu. Wyobraź sobie teraz, że włączasz komputer z zainstalowanym systemem Windows 7, a następnie uruchamiasz odpowiedni program po to, żeby w okienku pojawił się system gościa, np. Windows XP. Wówczas w goszczonym systemie możesz zrobić wszystko: instalować programy, przeglądać pliki, otwierać wirusy, trojany, robaki lub nawet kasować najważniejsze pliki systemowe. To taki abstrakcyjny przykład. Ale tak właśnie jest - jeżeli zepsujesz system, to wyłącznie ten goszczony. System hosta (system-matka, w naszym przykładzie Windows 7) nie ulegnie żadnym uszkodzeniom, a co najważniejsze: nic się do niego nie przedostanie z systemu hosta! Tak więc wirtualizacja jest dla każdego!
Wymagania wirtualizacji
Myśląc w ogóle o wirtualizacji, musimy sprawdzić, czy nasz komputer w ogóle będzie w stanie unieść takie przeciążenie. Jeżeli nasz komputer należy do tych raczej współczesnych, czyli procesor dwurdzeniowy i 1-2 GB RAMu, to raczej nie powinniśmy się obawiać. Jeżeli mamy gorszy sprzęt, nie powinniśmy się załamywać, tylko policzyć, czy nam starczy RAMu. W większości przypadków nie powinno być jednak żadnych problemów.
Wybór wirtualnej maszyny
Esencją wirtualizacji jest wirtualna maszyna. Obecnie kilka firm walczy o dominację na tym specyficznym rynku, który rozwija się dopiero od kilku lat. Takie 3 najlepsze produkty to: VMware Workstation, Oracle VM VirtualBox oraz Microsoft Virtual PC.
Pierwszy z nich (VMware) ma funkcje mocno zaawansowane, co dla zwykłego użytkownika byłoby niezrozumiałe i trudno, a co za tym idzie - zbędne. Poza tym jest to oprogramowanie komercyjne, cena obecnie kształtuje się w okolicach 800 zł za pakiet.
Druga maszyna, czyli VirtualBox jest jak najbardziej przeznaczona do użytku domowego. Jest to oprogramowanie całkowicie bezpłatne, a jego funkcje są porównywalne do VMware. Czyni to z niego pakiet konkurencyjny i jak najbardziej godny polecenia. To właśnie tę maszynę wybrałem i opiszę w dalszej części artykułu.
Ostatnim programem do wirtualizacji systemów i równocześnie godnym zainteresowania jest produkt ze stajni Microsoftu - Virtual PC. Jego funkcje są dosyć marne, gdy porównany go do rywali. Produkt ten jest mocno ukierunkowany na system Windows, przez co mamy wynikające z tego pewne ograniczenia. Ale jest w tym i plus - możemy uruchamiać nawet bardzo stare systemy (Win95, Win98) na platformach 64-bitowych, co jest niemożliwe w przypadku VirtualBoxa. Warto wspomnieć, że Microsoft Virtual PC jest już niewspierany przez producenta (ostatnia wersja pochodzi z 2007 roku, ale jest jeszcze możliwe jego pobranie, np. z
dobrychprogramów). Jego następcą jest Windows Virtual PC, który jest dostępny wyłącznie dla systemu Windows 7 (w wersjach Professional, Ultimate i Enterprise).
Instalacja VirtualBoxa
W tym poradniku wybrałem VirtualBoxa, ze względu na to, że jest darmowy, wielofunkcyjny i obsługuje nie tylko systemy operacyjne z rodziny Windows, ale również Unixy i BSD. Wchodzimy zatem na stronę
VirtualBox.org i pobieramy odpowiedni instalator. Sam proces instalacji maszyny nie powinien nikomu sprawić problemów, dlatego go pominę.
Utworzenie wirtualnej maszyny
Kiedy już zainstalowaliśmy VirtualBox'a, otwieramy go i w głównym oknie programu klikamy na
Nowa. Pojawia nam się okno powitalne. Klikamy na
Dalej. W kolejnym oknie musimy wybrać typ systemu goszczonego i jego wersję. Ja dla przykładu zainstaluję Windows 7.
W kolejnym etapie, musimy przydzielić ilość pamięci RAM dla systemu gościa. Najlepiej suwak pozostawić bez zmiany, albo co najwyżej można zwiększyć ilość pamięci, ale wyłącznie wtedy, kiedy mamy pewność, że nam jest starczy (inaczej zawiesimy komputer).
W następnym kroku musimy wybrać wirtualny dysk twardy. Zalecam iść kreatorem, dlatego klikamy teraz 4 razy na
Dalej, następnie dwukrotnie na
Zakończ. Takim oto sposobem utworzyliśmy naszą wirtualną maszynę.
Instalacja systemu na nowoutworzonej maszynie
Kiedy wirtualna maszyna jest już skonfigurowana i gotowa, w oknie głównym kliknijmy na
Uruchom. Za pierwszym uruchomieniem otworzy się specjalny asystent. Za jego pomocą wybierzemy nośnik, z którego chcemy zainstalować system. Może to być napęd optyczny, pamięć flash (potocznie nazywana pendrivem) lub obraz dysku (ISO). Ta ostatnia opcja jest bardzo przydatna, gdyż kiedy pobieramy z internetu praktycznie jakikolwiek system, to tak naprawdę pobieramy obraz płyty. Ja zainstaluję Windows 7 z obrazu ISO.
Po wyborze nośnika, klikamy na
Dalej, a następnie na
Zakończ. Takim sposobem rozpoczniemy instalację wybranego przez nas systemu.
Garść porad dla "zielonych" w VirtualBoxie
- Kiedy chcemy "przenieść" kursor myszki z systemu-matki do systemu-gościa, klikamy w obrębie goszczonego ekranu
- Kiedy zaś chcemy, żeby myszka wróciła do systemu-matki, naciskamy na klawiaturze prawy przycisk CTRL
- Jeżeli chcemy wyświetlić system-gość na pełnym ekranie, naciskamy kombinację PRAWY CTRL + F - kiedy chcemy wrócić, używamy tej samej kombinacji (niedogodności związanie z tym, że ekran-gościa nie chce przybrać pełnych wymiarów ekranu rzeczywistego rozwiąże kolejny akapit tego artykułu)
- Warto dowiedzieć się, do czego służą ikonki w prawym dolnym rogu okna goszczonego systemu, z ich pomocą zmienimy, np. źródło napędu CD/DVD
- Nie bójmy się i wejdźmy w ustawienia naszych wirtualnych maszyn - dzięki temu, będziemy mogli udostępniać katalogi, przydzielać ilość rdzeni procesora do maszyny, ustawiać dźwięk, sieć, grafikę i wiele innych opcji, dzięki którym jeszcze bardziej dostosujemy i spersonalizujemy naszą wirtualną maszynę
Dodatki Gościa (Guest Additions)
VirtualBox obsługuje bardzo ciekawą funkcję, jaką są Dodatki Gościa. Umożliwiają one m.in. automatyczne przechwytywanie kursora myszy do systemu-gościa, dwustronny schowek (tzn. to co skopiujemy w systemie-gościa, skopiuje się automatycznie do schowka systemu-hosta i vice versa), pełna możliwość wybrania dowolnej rozdzielczości ekranu systemu-gościa (czyli również umożliwia dostosowanie się do ekranu fizycznego). Jeżeli Dodatki Gościa chcemy zainstalować w systemie-gościa Linux, obejrzyjmy
ten poradnik wideo. W przeciwnym wypadku, klikamy na
Urządzenia >
Zainstaluj Dodatki (Guest Additions) u góry okna, w którym jest wyświetlony system-gość. Następnie przechodzimy proces instalacji i uruchamiamy ponownie system-gość.
Od tej pory, system-gość stanie się dla nas bardziej przyjazny. :)
Współdzielone katalogi
Z czasem bardzo się nam przyda opcja współdzielenia katalogów. Polega ona na tym, że wybieramy dany katalog lub całą partycję z naszego rzeczywistego dysku, w celu wyświetlenia lub zmiany plików w tym folderze na dysku rzeczywistym. W systemie-gościa ten udostępniony katalog jest wyświetlany jako dysk sieciowy. Do współdzielenia katalogów niezbędne są Dodatki Gościa.
Na początku musimy w VirtualBoxie zdefiniować, jaki katalog chcemy współdzielić. W tym celu przechodzimy do ustawień maszyny, do zakładki
Współdzielone katalogi i klikamy na ikonkę katalogu ze znakiem "+".
Następnie w nowym okienku wybieramy ścieżkę katalogu (z listy wybieramy
Inny... i przeglądamy nasz dysk w poszukiwaniu tego katalogu), wpisujemy bądź zapamiętujemy Nazwę katalogu i klikamy na
OK.
Teraz wychodzimy z Ustawień i uruchamiamy naszą wirtualną maszynę.
Współdzielone Katalogi: systemy Windows
Montowanie dysku sieciowego w systemie Windows jest bardzo proste. Uruchamiamy Wiersz Poleceń (np. przez menu Uruchom..., wpisując
cmd) i wpisujemy:
net use x: \\vboxsvr\NAZWA_KATALOGU
...gdzie pod NAZWA_KATALOGU podstawiamy nazwę, którą wpisaliśmy bądź zapamiętaliśmy podczas zdefiniowania, jaki katalog chcemy współdzielić, np.
Współdzielone Katalogi: systemy Linux
W przypadku systemów z rodziny Linux, montowanie dysku sieciowego jest nieco trudniejsze, ale jak najbardziej do zrobienia. Otwieramy Terminal i wpisujemy:
sudo mount -t vboxsf NAZWA_KATALOGU PUNKT_MONTOWANIA
...gdzie pod NAZWA_KATALOGU podstawiamy nazwę, którą wpisaliśmy bądź zapamiętaliśmy podczas zdefiniowania, jaki katalog chcemy współdzielić, a pod PUNKT_MONTOWANIA podstawiamy punkt, w którym chcemy zamontować nasz dysk sieciowy, np.
Jeszcze tylko wytłumaczenie do tego punktu montowania. Najprościej jest utworzyć zwykły katalogu w Katalogu domowym (/home), np. o nazwie
vbox, a następnie się do niego odwołać w komendzie ("./" oznacza skrót do "/home/AKTYWNY_USER").
To jeszcze nie wszystko!
Przed Tobą jeszcze wiele tajemnic i niespodzianek związanych z odkrywaniem potęgi i sensu wirtualizacji systemów. Nie bój się i próbuj! :)
Podobał się artykuł? Myślę, że tak. :) Czekam na Twój komentarz poniżej. Bądź ze mną na bieżąco na Facebooku i obserwuj mnie na Twitterze.
| 3 796 | 13 |
| WYŚWIETLEŃ | KOMENTARZY |
BĄDŹ ZE MNĄ NA BIEŻĄCO
NA FACEBOOKU I TWITTERZE |
|
